Bir gün sadakatim yolunu şaşırmıştı. Öylesine güçlüydü ki ve de inatçı. Her yanı uçurum olan yolda süratle ilerlerken deli cesaretimle iş birliği yapmak üzereydi. Çok geçmeden "Dur!" dedim. Vazgeçmek nedir bilmiyordu. Veda etmeyi öğrenememişti hiç. Girdiği her yolun masumiyetine olan inancı elini kolunu bağlıyordu. Bir tek zaman alıp götürebilirdi onu. Tercihlerin pek acıklı vazgeçileni olduğunu unutmuştu. Hayallerime ket vuran benliğimin elinde can çekişiyordu, bile bile. Her şeyin farkındaydım, her şeyin. Bir Cemal Süreya cümlesinde buluyordum kendimi: "...Herkes her şeyin farkında ve kimse hiçbir şeyi yanlışlıkla yapmadı." Bir ah ateşi yandı gönlünde. Hissizleşmişti neyse ki. Eskisi kadar mutlu edemeyen şey, eskisi kadar üzemiyordu da. Israrla öğrenmek istemiyordu kabullenmeyi. Bütün dünya bir olup öğretiyorlardı. Öğrenecekti. Belki bahara. Öğrenmezse ıslanacaktı hırçın yağmurların altında yine yeniden. Bilmezden gelmem gerekiyordu, biraz da görmezden gelmem