Bugün başlığıma yanıltıcı bir imaj vererek😁 aslında kelimelerin, cümlelerin, seslerin rahatlatıcı etkisine sığınanlara yazmak istiyorum. İçine hiçbir şey atmayanlara, kendime... İçine atmak genelde sorun olabilir; hatta sorunlar zincirini beraberinde getirebilecek de bir şeydir. Peki, içine hiç atmamak her zaman iyi midir veya gerekli midir? Bir süredir kendi içimde bunu tartışıyorum. Edindiğim bir bilginin tecrübeye dönüşümünden başlayarak anlatmak istediğim şeye doğru yönelmek istiyorum: Geceleri uykuya geçmekte zorluk çekiyorsanız; gözlerinizi kapatın, gözlerinizin önüne gelen her şeyi sesli bir şekilde söyleyin, ne zaman uykuya geçtiğinizi hatırlamayacaksınız. Tecrübe edildi, onaylandı😄 Burada kendimce yorumladığım bir şey var: Kafamın içi kalabalık bir oda ve ben söylediğim her kelimede o odayı boşaltıyorum. Oda sakinleşince de gelsin uyku! Anlattığım şey, yazıya girişimle HENÜZ bağdaşmamış olabilir. "İçime atmadım, uykusuz kalmadım!" da denebilir. Haklı da olunur. Bu