Hatice KIRAÇ

Yazmaya sığındığım bir ândayım. Gülerek geçemedim üstünden bu sefer. Olumluyu fısıldayan birkaç cümle şu âna yetemedi, şimdiyi saramadı. İstikbalimi kocaman bir belirsizlik sarmışken ve ben belirsizliğin düşmanıyken yazmak, yüreğime bir damla su belki. Hiç yoktan iyidir? Hani benim ismim? Erken uyananmışım. Yirmi üç yıl sonra uyandım. O da uyanabildiğim kadar tabii. Uyanamadığım her ânın bedelini ödemeye başladım. Kaybettiğim her saniyenin bedeli kapımda. Kendi hayatımı dışarıdan izliyorum. Bu hayat bana ait olamaz. Hani benim tez canlılığım? Nasıl bekleyebildim? Nasıl yerimde sayabildim? Şimdi lanetler var dilimde; sebep olan her seçimime, her şeye ve herkese. Allah'ım, affet. Müthiş bir ümitsizlik var içimde. Varsa eğer gelecek güzel günlerin hiçbiri bana gelmeyecekmiş gibi, hayallerim ömrüme yetişemeyecekmiş gibi, o muazzam değersizlik duygumla gömülecekmişim gibi, yük oluşumla kalacakmışım gibi... Bilmiyorum; bu bir imtihan mı, olması gereken mi yoksa hayatın kendisi mi? Kendi

Yolcu yorgunu olmuşum ben.  Ne bir hastalık bu ne bir seçim, Ne bir bahtiyarlık ne bir çaresizlik. Yollara karışmış adım. Bilmem, bir durak mıyım yoksa yolun kendisi mi? Ben el sallamayı bilmezdim ki. Sanki sıkı sıkı tutmak işime yaramış gibi. Yolcular mı yordu, yolcu edemediklerim mi? Bilerek uğurladıklarım, uğurlanmaya mahkûm olanlar ya da uğurlanmaya mahkûm ettiklerim, hangisi? Ne aradığım ne de beklemekten vazgeçtiğim sıcacık bir el her şeyi çözebilir belki. İyi insan kalabilme savaşım... Bunu diğer insanlar yüzünden kaybetmeye gönlüm razı olabilir mi ki? Yolcu ettim ben; önce duygularımı, sonra hayallerimi. Ne küsüm şimdi ne de razıyım. Ne yolcular üzebilir artık beni ne de yolun acıklı vaziyeti. Çizmek istediğim yolların yolcu oluşlarına bakıyorum şimdi. Yol yorgunu olmak varken yolcu yorgunu olduk iyi mi! Gülümseyerek hatırlayamadığım hiçbir şeye anı demiyorum artık. Üç beş andan başka hiçbir şeyi de özlemiyorum. Ben bir sırım şimdi. Benim bile bilmediğim bir sır... Yolculuğum b