"Bir yol düşünüyorsun, ne başındasın ne de sonunda... Üzerinde bile değilsin. Ama içinden çıkamıyorsun." Bir yol düşünüyorum, ne başındayım ne de sonunda. Üzerinde bile değilim; ama içinden çıkamıyorum. Düşündüğüm yollara bir türlü gitmeyen ayaklarıma kızdım. İçimde filizlenmeyi bekleyen tohumlara ettiğim eziyetin haddi vardı, hesabı asla yoktu. Kitaplığımdaki Piraye ile göz göze geldim. "Sen ne yapıyorsun?" der gibiydi. "Sen ne yapıyorsun!" Umuda parmak sallarken buldum kendimi. Her istediğini ağlayarak yaptırabileceğini sanan hırçın bir çocuk gibiydi karşımda. Silmek istedim onu bütün hücrelerimden. En güzel duygulardan biri olmasının yanı sıra benim için tehlike hâline gelmeye başlamıştı çünkü. İyi insanların potansiyel tehlike hâline gelmesi gibi. Umut, bir öz güvenle imkânsıza yürüyordu. Delilikti yaptığı. Ben deliydim zaten. Başka bir deliye tahammülüm yoktu. Hayallerimi umudun ihtimallerine bırakma aptallığına kapıldım. Evet, aptallıktı. Zar